Rozdział SPECJALNY! - 36 :)

- Kocham Cię Nathalie.. – jego twarz zaczęła się coraz bardziej zbliżać i chwilę później poczułam jego ciepły pocałunek, który bez wahania odwzajemniłam. Chwilę potem blondyn odsunął się troszkę ode mnie po czym opuszkami palców przejechał po moim policzku , uśmiechnął się i spytał :

- Kochanie chcesz być ze mną? – stałam tam i wgapiałam się w niego, a po głowie chodziło mi tysiące myśli.

- Kevin ja nie wiem czy jestem na to gotowa.. – wymamrotałam

- Nath.. – złapał mnie za ręce – Chociaż spróbujmy, jeśli nam wyjdzie to fajnie, ale jeśli nie to nie będę Cię zmuszał do niczego..  Co mam zrobić, żebyś uwierzyła, że jesteś dla mnie kimś wyjątkowym?

- Co do tego to ja nie mam wątpliwości. – zamyśliłam się chwilę – Wytrzymasz ze mną?

- Nie wytrzymam bez Ciebie! – uśmiechnęłam się na jego słowa. – A więc?

- Tak. – powiedziałam prawie nie słyszalnie

- Słucham?

- Tak chcę być z tobą! – wydarłam się po czym chłopak szeroko się uśmiechnął i podszedł bliżej by obdarować mnie namiętnym pocałunkiem.

- Na taką odpowiedź właśnie liczyłem. – dodał na co się zaśmiałam po czym wtuliłam się w chłopaka – Mam jeszcze do Ciebie prośbę.

- Tak? – spytałam zaciekawiona

- Jak wiesz jutro.. to znaczy dziś jest sylwester i  chciałbym, abyśmy spędzili go razem u mnie.

- Mój Boże u Ciebie? Razem z twoimi rodzicami? – przestraszyłam się

- Nie moi rodzice mają już niestety plany.. – udał zawiedzonego – Ale za to mój brat wpadnie!

- No nie wiem..

- Oj no nie daj się prosić.. – dodał zakładając mi kosmyk włosów za ucho

- No, ale co z twoimi rodzicami? Czy oni wiedzą o nas? – wypytywałam

-  No pewnie!

- Skoro tak, to zgadzam się!

- To lecimy do mnie. – chłopak chwycił mnie za rękę i pobiegliśmy w stronę domu Kevina. 

*Julka* 

- Komórkę spakowałam, ładowarkę też.. co by tu jeszcze? – za niecałą godzinę mam samolot do Polski a ja nadal latam po mieszkaniu i się pakuję.. Carlos obiecał mi, że poleci razem ze mną, ale w ostatniej chwili to odwołał i nawet nie podał powodu. Postanowiłam, że polecę sama na sylwestra do domu. Nie będę zmieniać moich planów, bo Carlosowi nagle się odwidziało! W końcu odwiedzę rodzinkę i będziemy się świetnie bawić, a on niech żałuje. Nagle usłyszałam pukanie do drzwi. Chwilę potem w pomieszczeniu pojawił się mój ukochany chłopak. Czujecie ten sarkazm?

- Skarbie moglibyśmy.. – przerwałam mu :

- Możesz mi podać tą książkę? – spytałam szybko pokazując na przedmiot. Chłopak skruszony spełnił moją prośbę.

- Chciałem z Tobą..

- Gdzie są moje słuchawki? – próbowałam za wszelką cenę nie zwracać na niego uwagi.

- Julka ja tylko..

- No tak są w mojej szafce nocnej. – palnęłam się w czoło, podeszłam do wcześniej wymienionego miejsca i zaczęłam szukać słuchawek, o których nie miałam pojęcia gdzie właściwie są. Chłopak zrezygnowany wyszedł w końcu z pokoju.

- Nawet mnie nie potrafił przeprosić.. -  wściekła zamknęłam w końcu torbę po czym wyszłam na korytarz by zdążyć zatrzymać chłopaka.

- Carlos! – krzyknęłam za nim

- Tak? – spojrzał na mnie z nadzieją

- Możesz zawieść mnie na lotnisko? –spytałam

- A tak.. jasne. – dodał zabierając kluczyki z szafki i wyszedł na zewnątrz . A ja zabrałam torbę i pomaszerowałam za nim. Całą drogę jechaliśmy w ciszy w słuchując się w piosenki, które aktualnie leciały w radiu. Kiedy chłopak się zatrzymał rzuciłam krótkie „ Do zobaczenia” i popędziłam do odprawy. W samolocie zajęłam pierwsze lepsze wolne miejsce po czym schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać. Chwilę później samolot wystartował. Spojrzałam w okno znajdujące się przy mnie, w którym rozciągał się krajobraz Los Angeles. Chwilę później usłyszałam głos stewardessy :

- Drodzy państwo jeden z naszych pasażerów ma bardzo ważne pytanie. – jakoś mnie to szczególnie nie zaciekawiło , więc nie zwróciłam na nich większej uwagi

- Julio.. – usłyszałam męski głos.. zaraz, zaraz czy to nie Carlos? Spojrzałam przed siebie i ujrzałam uśmiechniętego od ucha do ucha Latynosa, trzymającego wielkiego misia. Spojrzenia wszystkich pasażerów utkwiły na mnie.  Chłopak podszedł do mnie i wręczył mi miśka. Następnie uklęknął na jedno kolano, wyciągnął z kieszeni małe pudełeczko, które po chwili otworzył. Znajdował się tam prześliczny pierścionek. Natychmiast zaszkliły mi się oczy, bo wiedziałam co za chwilę zastąpi.

- Jesteś dla mnie bardzo ważna.. Dużo razem przeszliśmy i chciałbym spędzić z tobą resztę życia..Wyjdziesz za mnie? – spytał zakładając mi pierścionek na palec.

- Tak! –wydarłam się po czym pocałowałam namiętnie chłopaka. Wszyscy zaczęli nas oklaskiwać.

 - Zaplanowałeś to prawda? – spytałam, kiedy w końcu się od niego oderwałam

- W najdrobniejszym szczególe. – dodał dumnie i mnie uściskał

- Kocham Cię ty mój wariacie! - uśmiechnęłam się do niego

- Ja Ciebie też skarbie! –  odwzajemnił uśmiech i pocałował mnie w czoło 

* Nathalie*

U Kevina w domu panowała jeszcze cisza, gdyż było jeszcze dość wcześnie. Usiadłam na kanapie i zaczęły mi się oczy zamykać, trudno się dziwić skoro całą noc nie spałam. Potem czułam tylko już jak ktoś mnie unosi a następnie kładzie na łóżku.

Stałam gdzieś w ciemnym pomieszczeniu , a przede mną siedział przywiązany do krzesła Kendall. Byłam cała zapłakana a w ręku trzymałam pistolet. W tle dało się słyszeć jakąś piękną, lecz jednocześnie smutną melodię.

-Przestałam wierzyć ,że to kiedyś zmieni się.. Traciłam oddech, wiesz ? – mówiłam spokojnie po czym przyłożyłam pistolet do skroni i dodałam :

- Dlatego teraz nie ma mnie.. – po tych słowach nacisnęłam spust, potem słyszałam już tylko huk i krzyk Kendalla..

I w tym momencie otworzyłam oczy i zerwałam się do pozycji siedzącej. Byłam w pokoju Kevina cała i zdrowa, ale za to strasznie zdenerwowana. Przez dłuższą chwilę nie mogłam się uspokoić, jednak po kilku głębszych oddechach udało mi się zacząć racjonalnie myśleć. Boże.. co to był za sen? Jednak ta melodia.. nie mogę przestać o niej myśleć. Muszę ją zagrać! Wstałam z łóżka i w samych skarpetkach i koszuli Kevina w której aktualnie z niewiadomych mi powodów byłam, popędziłam do salonu. Tam zastałam Kevina oglądającego coś w telewizji.

- O już wstałaś? – spytał chłopak, jednak ja mu nic nie odpowiedziałam, tylko przysiadłam do pianina znajdującego się w pokoju i zaczęłam grać tą melodię z mojego snu. Te słowa, które wypowiadałam także utkwiły mi w pamięci, więc zaczęłam je mówić.  Chłopak oparł się o instrument i powiedział:

- Piękne.. Sama to wymyśliłaś?

- A tak jakoś mi przyszło mi na myśl.. – skłamałam, blondyn chciał coś jeszcze powiedzieć, ale do pokoju weszła pani Kathy.

- Dzień Dobry. – przywitałam się

- Witam Cię Nathalie. – uśmiechnęła się do mnie, po czym spojrzała na mój „strój” i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.  Zażenowana udałam się z powrotem do pokoju blondyna by się przebrać.  Gdy już wykonałam tą czynność przypomniało mi się, że przecież Kieran jest ciągle zamknięty w moim pokoju, więc wysłałam Ninie SMSa, żeby go w końcu wypuściła xD  Chwilę potem usłyszałam ciche pukanie do drzwi.

- Hej. – zza drzwi wyłonił się uśmiechnięty Kevin

- No hej. – odwzajemniłam uśmiech a chłopak wszedł do środka

- Zapraszam Cię na przepyszne śniadanie. – podszedł do mnie i objął mnie w tali. – Sam robiłem.

- Brzmi zachęcająco. – zaśmiałam się po czym przybliżyłam swoją twarz do jego, tak ,że dzieliły nas centymetry. Chłopak wiedział co za chwile nastąpi, ale się mylił J Kiedy byłam już dość blisko powiedziałam z łobuzerskim uśmieszkiem:

- No to chodźmy. – odwróciłam się na pięcie i zaczęłam przed nim uciekać. Blondyn dogonił mnie dopiero w kuchni, gdzie jego rodzice pili poranną kawę. chłopak niczego nie świadom złapał mnie w tali po czym zaczął całować mnie w szyję.

- Kevin.. Kevin przestań.. – mówiłam cicho, próbując jakoś go od siebie oderwać

- Ekhem.. – odchrząknął ojciec chłopaka. Zarumieniony chłopak od razu przywołał się do porządku po czym przedstawił mi starszego mężczyznę :

- Nathalie to jest mój ojciec Kent, tato to jest Nathalie- moja dziewczyna.

- Miło mi pana poznać. – dodałam a mężczyzna uśmiechnął się do mnie ciepło

- No siadajcie dzieci. – matka Kevina gestem dłoni zaprosiła nas do stołu. Od razu wykonaliśmy jej polecenie i zabraliśmy się za spożywanie posiłku przygotowanego przez chłopaka.

- Kevinie pamiętasz, że dzisiaj przyjeżdża twój brat?  – Pani Kathy spojrzała uważne na syna

- Ty masz brata? – zdziwiona spytałam

- Tak, ale poznasz go później. – dodał szybko kończąc temat, którego nie zamierzałam dalej ciągnąć.

Kilka godzin później.. 

Byliśmy właśnie w  pokoju blondyna i oglądaliśmy sobie telewizję, kiedy usłyszeliśmy wołanie mamy chłopaka :

- Kevin twój brat już przyjechał! –  razem z chłopakiem wyszliśmy z pokoju udając się do salonu by powitać jego brata, jednak ja się zatrzymałam przed wejściem, gdyż zaczął dzwonić mój telefon, który szybko odebrałam :

- Halo?

- Hey Nath! – usłyszałam głos Moniki

- Wiesz Moniś teraz nie mogę za bardzo rozmawiać..

- Poczekaj muszę ci coś powiedzieć!

- Tylko szybko. – zgodziłam się

- Kiedy zobaczyłam Kevina od razu przyszło mi na myśl, że gdzieś go widziałam.. – wyjaśniała

- Monika do puenty! – pospieszałam ją, gdyż usłyszałam już rozmowy na progu.

- Całe dnie myślałam, do kogo go przykleić..

- Dobrze muszę kończyć powiesz mi później.. – dodałam zamierzając się rozłączyć, gdyż właśnie ktoś wszedł do domu.

- On jest bratem Kendalla! – usłyszałam jeszcze i podniosłam wzrok. Monika jednak miała rację, przede mną stał nie kto inny, jak Kendall. Nie wiedziałam co mam robić. Uciekać, czy udać, że się nie znamy? Staliśmy tak i po prostu patrzyliśmy się na siebie. Chwilę potem dołączył do nas Kevin, który przywitał się z zdziwionym blondynem. Kevin rzucił tylko „ Poznajcie się, ja muszę zawieść rodziców na imprezę” zabrał kluczyki, po czym wyszedł z mieszkania.

- Emm.. mogę wiedzieć co ty tu robisz? – spytał wkurzony

- Miałam spędzić Sylwestra razem z Kevinem.. –  odparłam równie zdziwiona zaistniałą sytuacją

- Jesteście razem?

- Nie muszę tłumaczyć Ci się ze swojego życia. – warknęłam

- Chcesz się na mnie odegrać za to, że z tobą zerwałem? – spytał odkładając torbę na szafkę.

- Jesteś bezczelny.. 

- Wybacz, ale to nie ja Cię oszukałem i zdradziłem.. – wściekły założył ręce

- Ja Cię nie zdradziłam! – krzyknęłam

- Wiem co widziałem! – również podniósł głos

- Daj mi to wyjaś..  – przerwał mi :

- Nie chcę słuchać kolejnych kłamstw. – dodał i chciał udać się do kuchni, lecz wściekła złapałam go za rękę i sprawiłam by na mnie spojrzał.

- A teraz wysłuchasz mnie uważnie czy Ci się to podoba czy nie! – jeszcze nigdy na niego nie krzyknęłam, tak jak w tym momencie. Chłopakowi zrzedł bezczelny uśmieszek i pozwolił mi mówić. – Wtedy jak poleciałam do Polski, nie mogłam tam bezczynie siedzieć i myśleć, że nie będę na twoich urodzinach, więc wróciłam pierwszym samolotem do L.A. i po prostu nie chciałam przychodzić z pustymi rękami, więc poszłam do tego nieszczęsnego sklepu! Byłam strasznie zmęczona, już praktycznie traciłam kontakt z rzeczywistością i Szymon to wykorzystał. Nie skrzywdziłabym Cię..  lecz ty to zrobiłeś..  Nie zdążyliśmy się jeszcze dobrze rozstać a ty już znalazłeś sobie jakąś dziunie i jeszcze się jej oświadczyłeś..

- Co? Nie oświadczałem się jej! – widocznie się zdziwił

- Proszę Cię.. byłam u ciebie i wszystko widziałam..

- Przecież ja nie.. – zamyślił się – To ty wtedy u mnie byłaś.. – stwierdził –Nie oświadczałem.. mogło to tak wyglądać, ale ja jej tylko kolczyk podawałem..

- To ma sens.. – przyznałam a chłopak podszedł do mnie, złapał mnie za ręce i powiedział z widocznymi wyrzutami :

- Przepraszam Cię.. jestem dupkiem! Powinienem Cię wysłuchać..

- Powinieneś.. – przyznałam – Lecz tego nie zrobiłeś.. – wyrwałam się z jego uścisku, pomaszerowałam do pokoju Kevina, zabrałam torebkę i chciałam w końcu wyjść z tego domu.

- Co ty robisz? – spytał tarasując mi przejście

- Wracam do domu.

- Strasznie pada, nigdzie nie pójdziesz w taką pogodę. – spojrzałam w okno, rzeczywiście jak na złość panowała straszna ulewa.

- Jakoś sobie poradzę. – powiedziałam, odepchnęłam blondyna i wyszłam na zewnątrz. Mój Boże jak zimno! – pomyślałam będąc już cała mokra. Chwilę później przybiegł Kendall , wziął mnie na ręce i zaniósł mnie z powrotem do domu. Odstawił mnie dopiero w swoim pokoju. Wyciągnął z szafy swoją koszulę i kazał mi ją włożyć po czym wyszedł zrobić mi gorącą herbatę. Wykonałam szybciutko jego rozkaz po czym dołączyłam do blondyna. Chłopak podał mi filiżankę z cieczą, którą zaraz po tym jak odebrałam, upuściłam i potrzaskała się na małe kawałeczki

- O matko przepraszam..  – zaczęłam zbierać nerwowo odłamki

- Zostaw to bo się skaleczysz.. – jednak chłopak za późno mi to powiedział, gdyż zdążyłam właśnie się rozciąć. Blondyn chwycił mnie za drugą rękę i zaprowadził do łazienki, gdzie posadził mnie sobie na pralce i zaczął opatrywać moją ranę. Cały czas wpatrywałam się w niego jak w obrazek, obserwowałam uważnie każdy jego ruch.

- Co najbardziej lubiłeś? – przerwałam panującą ciszę

- To znaczy? – spytał nie odrywając się od wykonywanej przez niego czynności

- No wiesz.. kiedy byliśmy razem. – wyjaśniłam. Chłopak zamyślił się po czym spojrzał mi prosto w oczy i powiedział :

- Kiedy budziłem się w nocy a ty byłaś przytulona do mnie. –  na te słowa zrobiło mi się ciepło na sercu.  Chwilę potem mój wzrok utkwił na szyi Kendalla, a dokładniej na jego łańcuszku z moim imieniem. Złapałam go ręką i spytałam:

- Nadal go nosisz?

- Pamiętasz co Ci powiedziałem, kiedy go ode mnie dostałaś? – odpowiedział pytaniem na pytanie patrząc na mnie

- No, że jest on symbolem naszej miłości.. – powiedziałam zdając sobie sens tych słów. Boże on mnie kocha! On mnie nadal kocha!

- Czyli oboje nadal się kochamy. – stwierdził patrząc na moją połówkę serca z imieniem chłopaka. Nasze twarze dzieliły centymetry, jednak blondyn spuścił wzrok i skończył opatrywać moją rękę. Troszkę zażenowana chciałam zejść z miejsca na, którym aktualnie siedziałam, jednak chłopak mnie zatrzymał. Pochylił się nade mną i chwilę później poczułam jego usta na swoich. Bez zastanowienia odwzajemniłam pocałunek. Tak strasznie brakowało mi jego ust, dotyku, zapachu i ogólnie jego mi brakowało.

- Kocham Cię. – powiedział w przerwach, kiedy łapaliśmy oddech między pocałunkami. Odsunęłam się od chłopaka spojrzałam na niego i dodałam :

-  Nawet nie wiesz jak długo czekałam by to od Ciebie usłyszeć. – chłopak uśmiechnął się po czym pocałował mnie w czoło.

- Która jest właściwie godzina? – spytałam patrząc na zegarek. – Za dwie minuty północ.

- Chodźmy. – razem z Kendallem ubraliśmy się i wyszliśmy na zewnątrz by obejrzeć fajerwerki.

- Pocałuj mnie. – rozkazałam, chłopak bez sprzeciwu wykonał rozkaz. . wokół wybuchały petardy, a na niebie rozbłyskiwały kolorowe sztuczne ognie. Kiedy „oderwaliśmy” się od siebie dodałam :

- Najlepiej zakończony i zaczęty rok! – chłopak z uśmiechem objął mnie ramieniem i przytulił do siebie. To będzie naprawdę dobry rok! Teraz już może być tylko lepiej…

 ~~*~~

I co jak wrażenia? Podoba wam się? Ja nie mam zdania, dlatego proszę o szczere opinie.  A i życzę wam wszystkiego co najlepsze w tym 2014 roku! <3 Do następnej! Aśka :** 

+ Dostałam kolejną nominację od Mrs. Schmidt , której bardzo dziękuję! <3 

A oto pytania : 

1. Od jak dawna prowadzisz bloga?

Bloga prowadzę od dobrego roku.

  2. Co cię natchneło do pisania go?

 Czytanie tych wszystkich blogów to było dla mnie za mało, więc postanowiłam, że także zacznę pisać.

3. Ulubieniec z BTR

Kendizzzle! ♥

4. Ulubiona piosenka  

 Honey - Fenyloetyloamina

 5. Kendall VS Carlos 

Uwielbiam Carlita, ale jednak Kendall :) 

  6. Logan VS James 

Loguś <3

  7. Ulubiona książka?

Nie mam :P

 8. Ulubiony przedmiot szkolny? 

Angielski i Polski.

  9. Za co kochasz BTR?

Za wszystko! Ale najbardziej za ich szacunek dla fanów ♥ 

10.  Wolisz przyjaciół czy chłopaka/dziewczynę?

Mój chłopak musiałby być taki, żeby moi przyjaciele go lubili, ale przede wszystkim taki, żebym nie musiała wybierać pomiędzy nim a moimi przyjaciółmi. Prawda jest taka, że wybrałabym ich :) 

11. Masz tt?

Mam ^^