Rozdział 27

* Kilka miesięcy później..* 
Te kilka miesięcy przeminęły dość szybko. We wrześniu Logan miał urodziny, nie robiliśmy żadnej imprezy, tylko spędziliśmy miło czas w groni najbliższych przyjaciół przed kominkiem wsłuchując się w przeboje Beatelsów. Moja piosenka "No one" podbija pierwsze miejsca list przebojów nie tylko w L.A. również w Polsce! :) Szymon się doskonale spisał z muzyką. Zżyliśmy się ze sobą, ale Kendall coś jest na niego cięty. Dziś jest 29 Października a ja nadal nie wiem jak powiedzieć Kendallowi że nie będzie mnie na jego urodzinach, które są 2 listopada. Razem z Julią postanowiłyśmy że na Wszystkich Świętych będziemy w Polsce razem z rodziną. Właśnie parzyłam sobie kawę, było jakoś przed godziną 7 więc wszyscy jeszcze spali. Nagle do kuchni weszła Julka.
- Hej! - przywitała mnie przytulaskiem
- Hej.. - odpowiedziałam obojętnie
- Co jest? Nie powiedziałaś jeszcze Kendallowi? - spytała siadając za stołem
- Nie.. A ty powiedziałaś Carlosowi że nie będziesz na jego imprezie Helloweenowej?
-Także nie.
-Więc co z tym robimy? - spytałam dodając Juli kawę
- Chyba najwyższy czas powiedzieć im. Nie sądzisz.
- Tak masz rację. - powiedziałam popijając kawę. - Napisz do Carlosa niech przyjdzie z Kendallem do nas.
- Dobrze. - wykonała moje polecenie. Potem zjadłyśmy śniadanie , wysłałyśmy Pawła do Niny i zdenerwowane czekałyśmy na chłopaków. Przyjechali po jakiejś godzinie. Przywitali się z nami i ciekawi dlaczego kazałyśmy im przyjechać usiedli na kanapie.
- Więc na początku chcemy wam powiedzieć, że bardzo was przepraszamy za naszą decyzję.. - zaczęła Julia a oni zdezorientowani słuchali dalej.- Niestety Carlos kochanie nie będziemy na twojej imprezie..
- Ani na twoich urodzinach.. - ze skruchą spojrzałam na mojego chłopaka
- Ale o co wam chodzi? - spytał w końcu Carlos
- 1 listopada w Polsce jest Dzień Wszystkich Świętych. Tego dnia rodziny modlą się za zmarłych i ogólnie są razem. Więc wyjeżdżamy do Polski , bo długo nie widziałyśmy ze swoją rodziną i także chciałybyśmy spędzić trochę czasu z nimi razem.. - wyjaśniłam a Kendall wściekły bez słowa po prostu wyszedł , a Carlos za nim.
- Wiedziałam że tak zareagują! - Julia ze łzami w oczach pobiegła do pokoju. Mi także chciało się płakać , łzy zbierały mi się w oczach, lecz byłam silna i nie dałam im wypłynąć. Poszłam do Juli która pakowała rzeczy.
- Nat dlaczego oni się tak zachowali ? - spytała siadając pod ścianą
- Nie wiem Julka, nie wiem.. - usiadłam obok przyjaciółki obejmując ją ramieniem
- Czy oni naprawdę nie potrafią zrozumieć że chcemy spędzić czas z rodziną?
- Widocznie nie..Chodź pomogę ci się spakować. - zawsze potrafiłam ukrywać uczucia i zachować zimną krew. Przez następną godzinę spakowałyśmy wszystkie rzeczy zarówno Julii jak i moje i gotowe pojechałyśmy na lotnisko. Julia cały czas przepłakała , że zraniła Carlosa , że to koniec między nimi itp. Miałam ochotę wykrzyczeć jej w twarz, że też jest mi przykro, że Kendall nie potrafi zrozumieć iż rodzina jest dla mnie najważniejsza. Ale ugryzłam się w język i dalej wysłuchiwałam jej biadolenia.
- Pasażerowie lotu do Polski proszeni do odprawy.. - usłyszałyśmy , więc zabrałyśmy walizki i wolnym krokiem  tam powędrowałyśmy.
- Nathalie! Nathalie! - usłyszałam Kendalla? Odwróciłam się i zobaczyłam przeciskającego się przez tłum blondyna a zaraz za nim Carlosa, który natomiast wołał Julię. Dziewczyna rzuciła walizki na podłogę i podbiegła do latynosa. Ten zaczął ją przepraszać a ona złączyła ich w namiętnym pocałunku. Szczerze mówiąc wyglądało to jakby się dość długi czas nie widzieli, a minęło dopiero kilka godzin.Natomiast ja nie zastanawiając się odwróciłam się na pięcie i ruszyłam w kierunku odprawy. Jak zwykle Kendall okazał się szybszy i mnie dogonił, ale ja nie miałam zamiaru się zatrzymywać.
- Nathalie, Nathalie proszę Cię zatrzymaj się.
- Czego chcesz? - syknęłam ustępując w końcu
- Przepraszam cię. Nie powinienem tak reagować.
- Przez grzeczność nie zaprzeczę.
- Rozumiem, że to jest dla ciebie i twojej rodziny ważny dzień...Eh.. zachowałem się jak idiota! Proszę cię wybacz mi.. - dodał i uklęk na kolana.
- Kendall co ty wyrabiasz?
- Nath wybacz mi..
- Kendall nie rób scen wstań.. - próbowałam chłopaka podnieść, lecz na marne
- Kocham Cię Nathalio! Proszę wybacz mi! - zaczął krzyczeć, inni zaczęli obserwować to widowisko
- No dobrze wybaczam ci! - wkurzyłam się i namiętnie go pocałowałam, na co wszyscy zaczęli klaskać. - Też cię kocham :)
- Nie chciałabym przerywać tej waszej sielanki, ale zaraz spóźnimy się na samolot. - powiedziała Julia, która podeszła do nas z Carlosem .
- Muszę już iść.
- Uciekaj Pa! - pocałował mnie po raz ostatni i pobiegłyśmy z Julką , jeszcze przed wejściem na pokład przesłałam Kendallowi buziaka a on udał że go złapał , na co ja się zaśmiałam i weszłam do samolotu. Zajęłyśmy miejsca i zaraz potem samolot odleciał. Po jakiś 16 godzinach w końcu wylądowałyśmy. Z lotniska odebrał nas mój tata i odwiózł do domu. Było jakoś przed godziną 9 więc w trybie natychmiastowym poszłam się odświeżyć i przebrać. Gotowi pojechaliśmy na cmentarz. Oczywiście msza ciągła się jak zwykle nie ubłagalnie.Pomodliliśmy się , pogadaliśmy z rodziną a potem pojechaliśmy do babci ze strony taty. Szczególnie za nią nie przepadałam, ale rodziny się nie wybiera. Magda jako młodsza oczywiście została wypytana "Czy ma już chłopaka" lub " Jak jej idzie w szkole". No ja już na szczęście mam to za sobą , ale nie do końca bo zaraz potem zaczęło się moje przesłuchanie na temat Kendalla, L.A. mojej "kariery" muzycznej itp. Miałam już tego dość i przeprosiłam całą zebraną rodzinę i wyszłam na zewnątrz ochłonąć. Poszłam się przejść i przemyśleć sobie pewne sprawy. W końcu doszłam do wniosku że nie wiem jak, ale muszę dostać się do L.A na urodziny Kendalla. Wzięłam telefon i wystukałam numer Julki.
- No hej co tam? - usłyszałam jej roześmiany głos
- Julka wracamy do L.A.
- Już? Co się stało? - zmartwiła się
- Nic.. ale mam wyrzuty sumienia, że w ten ważny dla Kenda dzień nie możemy być z nim. 
- Wiesz no nie wiem czy uda nam się załatwić bilety.
- Julia proszę cię! Ja muszę wracać!
- No dobrze zobaczę co da się zrobić.
- Dziękuje Pa! - rozłączyłam się i pobiegłam do mojego taty, który akurat był na dworze.
- Tato możemy już wracać do domu?
- A dlaczego?
- Bo wiesz emm.. Monika zachorowała i muszę wracać do Los Angeles. - sama bym sobie nie uwierzyła w to co przed chwilą powiedziałam
- Aha no dobrze to wracamy. - dodał po czym poszliśmy się pożegnać
- Co tak wcześnie wracamy? - spytała ze zdziwieniem mama, kiedy właśnie odjechaliśmy
- Bo widzisz mamo muszę wracać do Los Angeles.. - wyjaśniłam
- Byłaś zaledwie kilka godzin w Polsce i już wyjeżdżasz?  - spytała z wyrzutami
- Tak wiem, ale muszę wracać bo.. em.. no wiesz przyjaciele mnie potrzebują i w ogóle.
- Mamo proszę ja też chcę jechać! - wtrąciła się Magda
- Chyba oszalałaś, jesteś za młoda. - zabroniła mama
- No właśnie młoda. - dodałam z triumfalnym uśmiechem
- Oh daj spokój kochanie niech jedzie. - bronił Magdę tata uśmiechając się do mamy
- Tato proszę cię! I ja mam tam jeszcze robić za niańkę? - powiedziałam
- Za kilka dni będę miała 18 lat, więc jestem dorosła! - dodała Magda - Natalka proszę cię zabierz mnie. Obiecuję że nie będę sprawiać ci kłopotów..
- No niech Ci będzie. - ustąpiłam w końcu , a siostra mnie przytuliła . Kiedy dojechaliśmy do domu szybciutko z Magdą się spakowałyśmy, jeszcze w między czasie zadzwoniłam do Julki , żeby zarezerwowała 3 bilety , na szczęście udało jej się to. Potem lotnisko - lot i witaj L.A. Z lotniska zamówiłyśmy taksówkę i zmęczone tym wykańczającym dniem pojechałyśmy do domu.
- Już wróciłyście? - spytał ze zdziwieniem Paweł
- Tak i to nie same. - odparła Julka wprowadzając do domu Magdę
- O wow jaka chata i.. Aaaaaa! Paweł! - dziewczyna rzuciła się na chłopaka
- No hej mała! - chłopak przytulił ją
- Pawełek mam do ciebie prośbę weź pokaż Magdzie miasto.
- Ale ja umówiłem się z Niną.
- Widzisz problem weź ja ze sobą! - podniosłam głos to chyba ze zmęczenia a jeszcze imprezka przede mną
- No dobrze.. choć młoda idziemy. - dodał i posłusznie wyszli. A my założyłyśmy stroje wieczorowe i popędziłyśmy do chłopaków. Przy ich domu przypomniało mi się że nawet nie mam prezentu dla blondyna. Kazałam Julii wejść do środka a sama pobiegłam do sklepu po czekoladę^^ Dobry rydz niż nic :) Wychodząc ze sklepy natknęłam się na Szymona.
- O Hej Nath. - powiedział chłopak
- A cześć. Sory ale muszę iść. - dodałam i chciałam odejść, ale chłopak mnie zatrzymał
- Ooo.. co taka nie w humorze? - spytał i obiął mnie w tali - Może tym uda mi się cię rozweselić..
-Co ty..- nie dał mi skończyć bo zamknął mi usta pocałunkiem. Szczerze mówiąc byłam tak zmęczona, ze nawet nie miałam siły go odepchnąć.Nagle usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła. Chłopak się ode mnie oderwał a ja spojrzałam w to miejsce i zobaczyłam Kendalla, który upuścił butelki z wódką, jego wyraz twarzy był przepełniony bólem i gniewem.
- Kendall przecież to nie tak... - powiedziałam szybko odsuwając się od chłopaka
- Tak to tylko moje wymysły, że widziałem jak całowałaś tego palanta!!
- Ale to na prawdę nie tak jak myślisz..
- Nath daj już spokój powiedz mu prawdę o nas. - wtrącił się Szymon znów mnie obejmując
- Co ty pieprzysz?
- Jaką prawdę? - spytał zaciekawiony acz wkurzony blondyn
- No na przykład tą że okłamała cię kiedy ci powiedziała , że wraca do Polski , tak naprawdę przez ten cały czas była ze mną .- dodał z chytrym uśmieszkiem
- Szymon przestań!
- Nie broń się przed naszą miłością Nathalio!
- Mam dość to koniec z nami!! - wykrzyczał Kendall i odszedł a Szymon zaczął się śmiać.
- Dobrze się bawiłeś? - spytałam wściekła bliska płaczu
- Bardzo. - odpowiedział a ja z całej siły kopnęłam go w czułe miejsce na co chłopak upadł na ziemię zwijając się z bólu.
- Jeszcze tego pożałujesz! - powiedział a ja pobiegłam za Kendallem , lecz nigdzie nie mogłam go znaleść. Szukałam go wszędzie i cały czas do niego dzwoniłam, ale nie odbierał napisał mi tylko esa :
" Życzę wam szczęścia! " Gdy to zobaczyłam jeszcze bardziej się rozkleiłam. Wróciłam do domu, na szczęście Paweł i Magda jeszcze nie wrócili. Gdyby mnie zobaczyła mnie w takim stanie od razu zadzwoniłaby do rodziców a w tedy miałabym przechlapane. Zamknęłam się w pokoju i całą noc przepłakałam cały czas miałam przed oczami wyraz twarzy Kendalla , a to jeszcze bardziej przyprawiało mnie o płacz. Jutro pójdę do Kenda i wszystko na spokojnie mu wyjaśnię! Przynajmniej mam taką nadzieję..

____________________________________________________________________________
OMG! Tak strasznie was przepraszam że tak długo mnie nie było nie , że o was zapomniałam czy coś , ale nie mam teraz zbyt dużo czasu na bloga, bo muszę poprawiać oceny i wgl. dużo się dzieje w moim życiu ostatnio ale mniejsza z tym dziękuje za ponad 10 tyś. wejść jesteście wspaniali! To do następnej Aśka:* <3